Międzynarodowe Prawo Humanitarne

PRAWO HUMANITARNE to:

1. reguły postępowania służące człowiekowi, jego godności, zdrowiu i życiu,
2. normy uchwalone wspólnie przez państwa i przyjęte powszechnie w prawie międzynarodowym,
3. normy prawne ujęte w formie konwencji i innych umów międzynarodowych, a także przyjęte zwyczajowo,
4. normy prawna międzynarodowego mające zastosowanie na całym świecie w czasie pokoju, podczas wojny oraz w innych okolicznościach,
5. zespół przepisów prawa międzynarodowego uchwalonych i przyjętych z myślą o niesienie pomocy oraz w trosce o człowieka,
6. przede wszystkim Konwencje Genewskie (I-IV) z 12 sierpnia 1949 r. o ochronie ofiar wojny oraz Protokoły Dodatkowe (I -II) z 1977 r. do tych Konwencji.

PRAWO HUMANITARNE:

1. nie ocenia przyczyn, skutków ani charakteru wojny,
2. niesie pomoc i chroni wszystkich ludzi.

PODSTAWOWE REGUŁY MIĘDZYNARODOWEGO PRAWA HUMANITARNEGO W KONFLIKTACH ZBROJNYCH

1. strony w konflikcie oraz członkowie sił zbrojnych mają ograniczone prawo w doborze i stosowaniu metod oraz środków walki zbrojnej. Zabronione jest stosowanie zwłaszcza takich rodzajów broni oraz metod walki zbrojnej, które powodują zbędne cierpienia lub nadmierne straty w środowisku naturalnym,
2. mając na uwadze ochronę ludności cywilnej i dóbr o charakterze cywilnym przed skutkami działań wojennych, strony konfliktu powinny zawsze odróżniać kombatantów od ludności cywilnej. Zarówno ludność cywilna, jak też poszczególne osoby cywilne nie powinny być przedmiotem ataków wojskowych; ataki mogą być skierowane wyłącznie na cele wojskowe.
3. zabronione jest zabijanie lub ranienie przeciwnika poddającego się lub wyłączonego z walki,
4. osoby wyłączone z walki oraz osoby, które nie uczestniczą bezpośrednio w działaniach zbrojnych, mają prawo do poszanowania ich oraz niezależności fizycznej i moralnej. W każdych okolicznościach powinny być chronione i traktowane po ludzku,
5. pojmani kombatanci (uczestnicy walki zbrojnej) oraz osoby cywilne, które są we władzy strony przeciwnej, mają prawo do poszanowania ich życia, godności, praw osobistych i przekonań. Należy ich chronić przed wszelkimi aktami gwałtu i represjami. Mają oni także prawo do wymiany korespondencji ze swoimi rodzinami oraz mogą korzystać z wszelkiej pomocy z zewnątrz,
6. ranni i chorzy powinni być zabierani z pola walki i leczeni. Należną im ochronę i poszanowanie powinna zapewnić im ta strona konfliktu, w której władzy się znajdują. Ochroną objęci są także: personel medyczny i duchowni, zakłady lecznicze, środki transportu medycznego oraz sprzęt i materiały przeznaczone do użytku medycznego. Znakiem tej ochrony są emblematy Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca na białym tle, które także podlega ochronie,
7. każdej osobie przysługują podstawowe gwarancje sądowe. Nikt nie może być pociągnięty do odpowiedzialności za czyn nie zabroniony. Niedozwolone są tortury fizyczne lub psychiczne, kary cielesne oraz traktowanie w sposób okrutny lub poniżający.

KONWENCJE GENEWSKIE Z 12 SIERPNIA 1945 ROKU O OCHRONIE OFIAR WOJNY:

• I KONWENCJA GENEWSKA - o polepszeniu losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie,
• II KONWENCJA GENEWSKA - o polepszeniu losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu,
• III KONWENCJA GENEWSKA - o traktowaniu jeńców,
• IV KONWENCJA GENEWSKA - o ochronie osób cywilnych podczas wojny.

KONWENCJE GENEWSKIE obowiązują:

1. w każdym przypadku, gdy toczą się działania wojenne - niezależnie od tego czy wojna została wypowiedziana, czy nie,
2. we wszystkich okolicznościach, bez względu na kwalifikację konfliktu zbrojnego przez jego uczestników (wojna obronna, napastnicza, sprawiedliwa bądź niesprawiedliwa itp.),
3. wszystkie państwa, a także wtedy, gdy jedno z państw zaangażowanych w konflikcie nie jest stroną Konwencji,
4. w przypadku okupacji, nawet jeśli nie napotyka ona zbrojnego oporu.

KONWENCJE GENEWSKIE zapewniają ochronę ofiarom konfliktów zbrojnych:

1. mają zastosowanie od momentu rozpoczęcia działań zbrojnych do chwili ostatecznej repatriacji (powrotu do poprzedniego miejsca) osób podlegających ochronie,
2. osoby chronione nie mogą zrzec się przysługującej im ochrony prawnej,
3. zabronione są represalia (działania odwetowe) przeciwko osobom i dobrom chronionym przez Konwencje Genewskie,
4. postanowienia Konwencji Genewskich stosuje się pod kontrolą mocarstw opiekuńczych lub Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża.

 

---

I KONWENCJA GENEWSKA - o polepszeniu losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie,
II KONWENCJA GENEWSKA - o polepszeniu losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu,

 

ZASADA: uczestnicy działań zbrojnych wyłączeni z walki wskutek zranień lub choroby oraz rozbitkowie na morzu, jeżeli nie podejmują wrogich działań, powinni być traktowani w sposób humanitarny.

 

POSTANOWIENIA OGÓLNE:

1. ranni, chorzy i rozbitkowie korzystają z ochrony przewidzianej w prawie międzynarodowym,
2. powinni być szanowani we wszelkich okolicznościach, leczeni oraz traktowani w osób humanitarny,
3. w przypadku dostania się w ręce nieprzyjaciela korzystają z ochrony należnej jeńcom,
4. ludność cywilna oraz statki cywilne mają prawo nieść pomoc rannym chorym i rozbitkom,
5. formacje sanitarne(stałe i ruchome) oraz statki szpitalne podlegają ochronie, w żadnym wypadku nie mogą być atakowane,
6. personel sanitarny i duchowny powinien być szanowany i chroniony; w razie wzięcia do niewoli korzysta co najmniej z ochrony przysługującej jeńcom,
7. znak rozpoznawczy Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca może być używany jedynie przez osoby upoważnione do niesienia pomocy rannym, chorym i rozbitkom (personel sanitarny i duchowni) oraz umieszczony na obiektach i sprzęcie przeznaczonym do tego celu. Jest to znak konwencyjny i podlega ochronie.

 

---

III KONWENCJA GENEWSKA - o traktowaniu jeńców.
Konwencja zapewnia jeńcom podstawowe prawa humanitarne.
 

ZASADA: wzięcie do niewoli jest formą wyłączenia z walki zbrojnej jej uczestników. Jeniec jest we władzy państwa nieprzyjacielskiego (zatrzymującego), a nie osób lub oddziałów, które go pojmały. Z chwilą ustania powodów zatrzymania w niewoli oraz po faktycznym ustaniu działań zbrojnych jeńcy powinni być zwolnieni.

 

STATUS JEŃCA (uprawnienia i obowiązki):

1. jeńcy mają prawo do uszanowania ich czci, godności osobistej i wyznania, do warunków bytowania i wyżywienia zapewniających im zachowanie zdrowia i dobrej kondycji psychicznej, do wymiany korespondencji z najbliższymi, praktyk religijnych, nie mogą być karani za czyny nie zabronione,
2. w razie wzięcia do niewoli jeniec zobowiązany jest jedynie podać swoje imię i nazwisko, datę urodzenia, stopień wojskowy oraz numer posiadanej legitymacji,
3. jeniec nie ma obowiązku wierności wobec mocarstwa zatrzymującego, za próbę ucieczki z niewoli może być karany jedynie dyscyplinarnie,
4. jeńcy nie mogą być wykorzystywani do działań zbrojnych ani zatrudniani do prac niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia, obozy jenieckie powinny być zlokalizowane w bezpiecznej odległości od strefy walki,
5. jeniec nie może zrzec się samodzielnie uprawnień przysługujących mu z mocy konwencji, w tym statusu jeńca.

 

---

IV KONWENCJA GENEWSKA - o ochronie osób cywilnych podczas wojny

1. zapewnia ochronę osobom cywilnym i ludności cywilnej w czasie działań zbrojnych oraz podczas okupacji wojennej (wojskowej),
2. otacza szczególną ochroną dzieci, kobiety, osoby starsze i upośledzone,

 

ZASADA: osoby cywilne, będące we władzy strony przeciwnej, mają we wszelkich okolicznościach prawo do poszanowania ich osoby, honoru, praw rodzinnych i praktyk religijnych, zwyczajów i obyczajów. Żadne zarządzenie władz okupacyjnych nie może pozbawić ludności terytorium okupowanego praw zagwarantowanych przez Konwencję.

 

KONWENCJA ZABRANIA:

1. zmuszania, bądź nakłaniania ludności cywilnej do służby wojskowej w siłach zbrojnych przeciwnika,
2. przymusowego przesiedlania ludności cywilnej z terytoriów okupowanych,
3. deportacji lub przesiedlania własnej ludności cywilnej na terytorium okupowane.

KONWENCJA ZOBOWIĄZUJE:

1. do zapewnienia ludności cywilnej podstawowego minimum warunków egzystencji (bytowania i wyżywienia),
2. do traktowania jej w sposób humanitarny,
3. do otoczenia troską osób potrzebujących pomocy,
4. do poszanowania dóbr i urządzeń niezbędnych dla przetrwania ludności cywilnej.

 

---

PROTOKOŁY DODATKOWE I II Z 1977 r. DO KONWENCJI GENEWSKICH Z 12 SIERPNIA 1949 r.

 

ZASADA: strony konfliktu są ograniczone w stosowaniu metod i środków szkodzenia nieprzyjacielowi.

 

PROTOKÓŁ DODATKOWY I:

1. zabrania atakowania ludności cywilnej,
2. zabrania atakowania szpitali i innych urządzeń służących opiece nad rannymi i chorymi,
3. zabrania atakowania obiektów bez ich rozróżnienia oraz niszczenia dóbr niezbędnych do przetrwania ludności,
4. zabrania stosowania w walce metod i środków powodujących zbędne cierpienia oraz długotrwałe i poważne szkody w środowisku naturalnym,
5. stanowi podstawę prawną do powołania i działania organizacji i instytucji obrony cywilnej.
    

PROTOKÓŁ DODATKOWY II:

1. stanowi rozwinięcie postanowień art.3 wspólnego dla czterech Konwencji Genewskich,
2. obowiązuje strony konfliktu toczącego się wewnątrz jednego państwa,
3. upoważnia do niesienia pomocy osobom poszkodowanym, zapewnia minimum praw humanitarnych.
    

MIĘDZYNARODOWE PRAWO KONFLIKTÓW ZBROJNYCH

1. Deklaracja z 16 IV 1856 r. w przedmiocie prawa wojny morskiej (Deklaracja Paryska)
2. Deklaracja z 11 XII 1868 r. w sprawie pocisków wybuchających małego kalibru (Deklaracja Petersburska)
3. Konwencja z 18 X 1907 r. dotycząca rozpoczęcia kroków nieprzyjacielskich (III Konwencja Haska)
4. Konwencja z 18 X 1907 r. dotycząca praw i zwyczajów wojny lądowej (IV Konwencja Haska)
5. Regulamin z 18 X 1907 r. dotyczący praw i zwyczajów wojny lądowej (Regulamin Haski)
6. Konwencja z 18 X 1907 r. dotycząca praw i obowiązków mocarstw i osób neutralnych w razie wojny lądowej (V Konwencja Haska)
7. Konwencja z 18 X 1907 r. o postępowaniu ze statkami handlowymi nieprzyjaciela na początku działań wojennych (VI Konwencja Haska)
8. Konwencja z 18 X 1907 r. o przerabianiu statków handlowych na okręty wojenne (VII Konwencja Haska)
9. Konwencja z 18 X 1907 r. o bombardowaniu przez siły morskie w czasie wojny (IX Konwencja Haska)
10. Konwencja z 18 X 1907 r. o pewnych ograniczeniach w wykonywaniu prawa zdobyczy podczas wojny morskiej (XI Konwencja Haska)
11. Protokół z 17 VI 1925 r. dotyczący zakazu używania na wojnie gazów duszących, trujących lub podobnych oraz środków bakteriologicznych (Protokół Genewski z 1925 r.)
12. Protokół z 6 XI 1936 r. w sprawie przepisów o akcji wojennej lodzi podwodnych ustalonych w Części IV Traktatu Londyńskiego z 22 kwietnia 1930 r. (Protokół Londyński)
13. Konwencja Genewska z 12 VIII 1949 r. o polepszeniu losu rannych i chorych w armiach czynnych (I Konwencja Genewska)
14. Konwencja Genewska z 12 VIII 1949 r. o polepszeniu losu rannych, chorych i rozbitków sil zbrojnych na morzu (II Konwencja Genewska)
15. Konwencja Genewska z 12 VIII 1949 r. o traktowaniu jeńców wojennych (III Konwencja Genewska)
16. Konwencja Genewska z 12 VIII 1949 r. o ochronie osób cywilnych podczas wojny (IV Konwencja Genewska)
17. Konwencja Haska z 14 V 1954 r. o ochronie dóbr kultury w razie konfliktu zbrojnego
18. Protokół dodatkowy do Konwencji Genewskich z dnia 12 sierpnia 1949 r. dotyczący ochrony ofiar międzynarodowych konfliktów zbrojnych (Protokół I)
19. Protokół dodatkowy do Konwencji Genewskich z 12 sierpnia 1949 r. dotyczący ochrony ofiar nie międzynarodowych konfliktów zbrojnych (Protokół II)
20. Konwencja z 10 X 1980 r. o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki

ZAPOBIEGANIE KONFLIKTOM ZBROJNYM

1. Traktat z 27 VIII 1928 r. o wyrzeczeniu się wojny (Traktat Paryski z 1928 r.)
2. Karta Narodów Zjednoczonych z 26 VI 1945 r.
3. Układ z 1 XII 1959 r. w sprawie Antarktydy
4. Układ z 5 VII 1963 r. o zakazie prób broni nuklearnej w atmosferze, w przestrzeni kosmicznej i pod woda
5. Układ z 27 I 1967 r. o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi
6. Układ z 1 VII 1968 r. o nierozprzestrzeniani broni jądrowej
7. Układ z 11 II 1971 r. o zakazie umieszczania broni jądrowej i innych rodzajów broni masowej zagłady na dnie mórz i oceanów oraz w jego Podolu
8. Konwencja z 10 IV 1972 r. o zakazie prowadzenia badań, produkcji i gromadzenia zapasów broni bakteriologicznej (biologicznej) i toksycznej oraz o ich zniszczeniu
9. Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych nr 3314/XXIX z 14 XII 1974 r. w sprawie definicji agresji
10. Akt Końcowy Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie z 1 VIII 1975 r. (wyciąg)
11. Konwencja z 18 V 1977 r. o zakazie używania technicznych środków oddziaływania na środowisko w celach militarnych lub innych wrogich celach
12. Konwencja z 10 XII 1984 r. w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania

ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA PRZESTĘPSTWA WOJENNE

1. Porozumienie z 8 VIII 1945 r. w przedmiocie ścigania i karania głównych przestępców wojennych Osi Europejskiej (Porozumienie Londyńskie z 1945 r.)
2. Karta Międzynarodowego Trybunału Wojskowego
3. Konwencja z 9 XII 1948 r. w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa
4. Konwencja z 26 XI 1968 r. o niestosowaniu przedawnienia wobec zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości